Don Valentín Turienzo chegou ao mundo nos albores do século XX, nunha pequena poboación leonesa. Nado o día 3 de novembro de 1909 en “La Sota de Cea”, pertencente ao Partido Xudicial de Riaño (pertencente ao Concello de Riaño), cursou os seus primeiros estudos na citada localidade, trasladándose máis tarde a León para continuar os seus estudos de bacherelato e máis a carreira de Maxisterio.

Os seus primeiros pasos como docente tamén os deu dentro de León, corría o ano 1932 cando impartiu as súas primeiras aulas como interino en Ribota. Durante cinco anos a súa vida fora unha peregrinaxe por diversas vilas, cinco pequenas vilas nas que o mozo Valentín Turienzo traballou como interino – entre elas algunhas de Cantabria como Trasierra e Ruiloba – para finalmente rematar en Navatejera (León) onde acadou praza fixa no 1939.

Anos máis tarde, no 1945, chega a Colindres  para se facer cargo da Escola de Orientación Marítima, tendo realizado previamente o cursiño de formación que precisaba a tal efecto.

A esta escola asistían maioritariamente os fillos dos mariñeiros e xentes relacionadas co mar.

De súpeto, veuse inmerso nun mundo totalmente descoñecido para el, nunha vila mariñeira cunha realidade moi diferente á das pequenas viliñas leonesas da súa infancia e primeira xuventude. Alí debeu facer fronte a unha situación complicada, non só pola precariedade das instalación senón tamén por ter que se facer cargo dunha media de entre 80 e 90 alunos sem contar con outros medios que o seu traballo, a súa paciencia e máis as súas proprias mans. Entregouse en corpo e alma ao seu traballo cunha ilusión sem límites, exerceu de pintor, cristaleiro, carpinteiro… e toda sorte de oficios que lle permitiran – fóra do seu horario laborable – reparar e facer máis habitable, cómodo e confortable aquel habitáculo no que pasaba as horas a ensinar e polo que ninguén se preocupaba, xa que non había quen se fixera cargo do seu mantemento.

Don Valentín Turienzo foi tamén un innovador á hora de impartir as súas ensinanzas , xa que introduciu materias coma o debuxo liñal e máis a plástica, algo de certo pouco habitual na época. De feito, el mesmo era un artista na talla do arame. Numerosos traballos realizados polo “profesor” – que tiña como principal virtude a humanidade coa que trataba aos seus alunos – adornaban as paredes da escola, aledando e dando vida á que xa consideraba a súa casa.

É verdadeiramente difícil atopar a unha persoa da que todo o mundo fale ben, mais no caso de Don Valentín a premisa cúmprese con creces, pois todo aquel a quen se lle pregunta por el responde entre louvanzas con eloxios cheos de agarimo cara a súa persoa.

Se a todo isto engadimos o feito de que a súa integración na vila, co pobo, foi total, non só por ter fixado alí a súa residencia senón por formar parte desa comunidade en todas as súas dimensións, participando de forma activa na vida cidadá e incluso chegando a ocupar diversos cargos dentro desa sociedade, como o cargo de Xuíz de Paz, que ostentou durante nada menos que dez anos, chegaremos á conclusión de que estamos ante un home excepcional, un ente singular que simboliza a todas esas xentes sinxelas con dimensión localista que tantas veces caen, inxustamente, no esquecemento.

O nome do Instituto de Ensino Secundario, “Valentín Turienzo”, é un recoñecemento á traxectoria e traballo desenvolvidos durante máis de 34 anos polo bo profesor no concello de Colindres.

Texto en Galego por Beatriz Guiance

INICIO